Zingen op het station
Het is elk jaar weer een happening……..wat gaat er gebeuren, welke reizigers nemen de tijd om te blijven luisteren, zitten er bijzondere gasten bij…….
Weten jullie nog van die studenten op doorreis naar een feest in Düsseldorf? Eerst stonden ze aan de overkant gekke bekken te trekken, later bleven ze tot het eind luisteren en boden Dion een bos rozen aan!
En de Zweedse dame die vond, dat onze uitspraak van Gabriella’s Song zo geweldig was dat ze er Dion op aansprak.
Ook afgelopen keer was er zo’n bijzondere gast, en wel een heel aparte!!! Amper hadden we ons eerste lied gezongen of hij klampte Dion aan en gaf uitgebreid te kennen, dat dit nou echt Roermond was en nog veel meer. In zijn ene hand had hij een groot blik bier, in de andere een beker glühwein, alleen al die combinatie! Een ondoorzichtige zonnebril en een enorme koptelefoon maakten het plaatje af, echt waar. De man was OF “kenonnezaat” OF zo stoned als een aap, misschien zelfs wel allebei.
Op zijn vraag of onze dirigent “al die liedjes” zelf schreef antwoordde die: “Ja natuurlijk! Dat doe ik in mijn vrije tijd!”. Was hij weer even van hem verlost en konden wij weer zingen.
Telkens kwam hij terug, tot vervelens toe, en als goede gastheer wilde Frans Forsthövel hem op een gegeven moment te kennen geven dat het zo wel genoeg was. Volgens mij zag Dion op dat moment het doemscenario voor ogen, dat ik me ook al had bedacht: Frans hulpeloos liggend op de rails voor de aanstormende trein……… “Laat maar” zei hij tegen Frans, om eventuele ongelukken te voorkomen en de boel niet te laten escaleren. Blijkbaar was het geen onbekende op het Roermondse station, want even later liet hij zich gedwee als een lam door iemand van het NS-personeel wegleiden en zagen we hem niet meer terug. Hè , hè, toch wel een verademing.
De temperatuur werkte mee die dag, dus de aanslag op onze stemmen was niet al te groot. En een heleboel reizigers genoten, niet alleen van de glühwein en de wafels, maar ook van onze muziek. Er werden veel plaatjes geschoten, allemaal die kerstmutsen en rode sjaals zorgen toch voor sfeer op zo’n perron.
Aan de avondspits kwam een eind en daarmee ook aan ons laatste optreden in 2018. We kunnen er weer met veel plezier op terugkijken.
Wie weet wat voor “mystery guest” we met kerst 2019 mogen begroeten…….
(Uit het verenigingsblad De Maerelink)
